1. Aşkın Aşkınlığı :Shakespeare, Sonnet 116'da aşkın kalıcı ve dönüştürücü gücünü vurguluyor. Gerçek aşkın zaman, koşullar gibi dış etkenlere bağlı olmadığını, fiziksel güzelliğin sınırlarını aştığını öne sürüyor.
2. İdealleştirilmiş Güzellik: Sonnetler 127-130'da Shakespeare ideal güzellik fikrini araştırıyor ve geleneksel çekicilik standartlarını sorguluyor. Ahlaki erdem ve zeka gibi içsel niteliklerin, fiziksel görünüşten daha kalıcı bir değere sahip olduğunu savunuyor.
3. Zaman ve Ölüm Oranı: Soneler 116 ve 123, zaman ve ölümlülük temalarıyla boğuşuyor. Shakespeare, hayatın geçici doğasından yakınıyor ve zamanın güzelliği ve gençliği nasıl aşındırdığına dair endişelerini dile getirerek bunu şiir ve sanatın ölümsüzleştirici gücüyle karşılaştırıyor.
4. Arkadaşlığın Değeri: Sonnet 124'te Shakespeare gerçek dostluğun önemini vurguluyor. Sadık ve anlayışlı bir dostun, her türlü maddi zenginlikten ve dünyevi başarıdan daha değerli olduğunu öne sürüyor.
5. Şiir ve Sanatın Gücü: Sonnet 125, şiirin önemli anları ve deneyimleri yakalayıp ölümsüzleştirme yeteneğini övüyor ve sanatın zamansal sınırlamaları aşma gücüne sahip olduğunu öne sürüyor.
6. Kendini Düşünme ve Büyüme :Soneler 129-130 Shakespeare'in içe dönük doğasını gösterir. Kendi eksiklikleri ve ölümlülüğü üzerine düşünüyor, ancak kendini geliştirme ve ruhsal gelişim arzusunu da ifade ediyor.
Genel olarak, 116-130 numaralı soneler, Shakespeare'in evrensel insan deneyimleri üzerine düşüncelerini ve onun aşk, dostluk, ölümlülük ve sanatın kalıcı değeri gibi derin temaları keşfetmesini sergiliyor.