Gerçekçilik içinde teorinin birkaç alt türü veya varyasyonu vardır:
1. Siyasi gerçekçilik :Realizme yönelik bu geleneksel yaklaşım, uluslararası ilişkilerde gücün ve ulusal çıkarların rolünü vurgulamaktadır. Devletlerin birincil aktörler olduğunu, güçlerini ve güvenliklerini en üst düzeye çıkarmaya çalıştıklarını ve hedeflerine ulaşmak için genellikle güç veya baskı kullanmaya istekli olduklarını varsayar.
2. Yeni gerçekçilik :1970'lerde ortaya çıkan neo-realizm, realizmin daha yapısal ve sistemik bir versiyonudur. Kapsamlı bir otoritenin bulunmadığı uluslararası sistemin anarşik doğasının devletleri kendi güvenlik ve güçlerine öncelik vermeye yönelttiğini savunarak, devlet davranışının temel belirleyicisi olarak uluslararası sisteme odaklanmaktadır.
Gerçekçi Olmayan Yaklaşım Türleri
Uluslararası ilişkileri anlamak için alternatif bakış açıları sağlayan birkaç gerçekçi olmayan yaklaşım vardır:
1. Liberalizm :Liberalizm, uluslar arasında barış ve refahın desteklenmesinde işbirliğinin, ekonomik karşılıklı bağımlılığın ve uluslararası kurumların rolünü vurgular. Ekonomik karşılıklı bağımlılığın, demokratik yönetişimin ve insan haklarının yayılmasının çatışmayı azaltabileceğini ve devletler arasındaki işbirliğini teşvik edebileceğini savunuyor.
2. Yapılandırmacılık :Yapılandırmacılık, sosyal ve politik gerçekliklerin nesnel gerçeklerden ziyade paylaşılan fikirler, normlar ve kimlikler yoluyla inşa edildiğini savunur. Uluslararası ilişkileri şekillendirmede fikir ve kavramların rolüne ve bu fikirlerin devlet kimliklerini, çıkarlarını ve davranışlarını nasıl şekillendirdiğine odaklanır.
3. Marksizm :Marksist yaklaşımlar uluslararası sisteme sınıf mücadelesi ve ekonomik yapılar merceğinden bakar. Kapitalist sistemlerin hakimiyetindeki küresel ekonominin ve ürettiği eşitsizliklerin, uluslararası ilişkilerdeki çatışma ve baskının temel nedeni olduğunu savunuyorlar.
4. Feminizm :Feminist yaklaşımlar, geleneksel uluslararası ilişkiler teorilerini erkek merkezli oldukları ve cinsiyet rolünü ihmal ettikleri için eleştirir. Kadınların uluslararası ilişkilerdeki deneyimlerine, güç ve çatışmanın toplumsal cinsiyet boyutlarına ve barışa ulaşmak için toplumsal cinsiyet eşitliğinin gerekliliğine odaklanıyorlar.
5. Postkolonyalizm :Postkolonyalizm, geleneksel uluslararası ilişkiler teorilerinin Avrupa merkezli perspektifine meydan okuyor. Sömürgecilik ve onun mirasının küresel güç yapılarını, eşitsizlikleri ve uluslararası ilişkileri nasıl şekillendirmeye devam ettiğini, özellikle eski sömürgelerin perspektifinden inceliyor.
6. Çevrecilik :Çevrecilik, çevresel konuların ve kaygıların uluslararası ilişkilerdeki rolünü vurgular. İnsan faaliyetlerinin çevre üzerindeki etkisini, iklim değişikliğinin ve kaynak kıtlığının getirdiği zorlukları ve bu küresel sorunların çözümü için uluslararası işbirliği ihtiyacını inceliyor.
Bu teoriler, dünya olaylarını analiz etmek ve anlamak için farklı mercekler sunmakta, uluslararası ilişkilerin doğası, çatışma ve işbirliğinin nedenleri ve karmaşık ve birbirine bağlı bir dünyada barış ve istikrara ulaşma olanakları hakkında farklı bakış açıları sunmaktadır.