Şiir, rayların ritmik vuruşunun kalp atışı gibi hareket ettiği, kırsal kesimde yapılan bir tren yolculuğunun canlı bir resmini çiziyor. İlk dörtlükte konuşmacı, trenin sessiz kırlardan geçmesi sırasındaki ritmik "tekerlek tıkırtılarına" odaklanıyor. Trenin düdüğü bu ritmik kakofoniye katkıda bulunarak ürkütücü bir "tiz çığlık" haline geliyor. Bu ses, huzur dolu tarlaları ve ay ışığının öptüğü otlakları olan manzaranın dingin güzelliğiyle tam bir tezat oluşturuyor.
İkinci ve üçüncü kıtalarda trenin küçük istasyonlardan geçişine ve orada bekleyenlerin hayatlarına odaklanılıyor. Konuşmacı, geçen yolcularla bekleyen figürler arasındaki kısacık bağlantı anlarını yakalıyor. Tren ve istasyonun pencerelerindeki ışıklar, yalnızlıktan telaşa kadar insanın içindeki deneyimleri açığa çıkarıyor. Konuşmacı, kitap okuyan, aya bakan ve kendi hayatları üzerine düşünen yolcuları gözlemleyerek, insani duygular ve faaliyetler yelpazesinin bir mikrokozmosunu sunuyor.
Son dörtlük, trenin konuşmacının varış noktasında durma noktasına gelmesiyle yolculuğu sona erdiriyor. Yolculuğun ritmik seslerinden sonra ani bir sessizlik patlaması olan "sessizliğin akışı" keskin bir değişimdir. Konuşmacı "soğuk, soluk bir ayın" altında iniyor ve bu da yolculuğun onları geride bıraktıkları gürültülü raylardan ve istasyonlardan çok uzakta, farklı bir dünyaya götürdüğünü gösteriyor.
Edebi araçlar açısından şiir, imgeler ve kişileştirme açısından zengindir. Trenin tekerlekleri "kalp gibi tıklıyor" ve düdük "tiz" diye bağırıyor. Ay "soğuk ve solgun" olarak tanımlanıyor, tren istasyonları ise "uyuyan köpekler" gibi. Johansnes ayrıca, huzurlu kırsal bölge ile gürültülü tren arasındaki eşitsizliğin yanı sıra yolculuğun karmaşasına kıyasla son istasyonun sessizliğini vurgulamak için kontrastı etkili bir şekilde kullanıyor.
Genel olarak "Gece Treni", insan deneyimlerini kırsal kesimin dokusuna dokurken, ritim ve zıtlık temalarını araştıran bir tren yolculuğunun duyusal açıdan zengin bir tasviridir.