Her kıta farklı eyaletlerdeki evleri anlatıyor ve hepsi bir hüzün duygusu taşıyor. İlk dörtlük, evlerin "birbirine toplanmış / Geceleri titreyen yetimler gibi" olduğu sahneyi hazırlıyor. Evlerin yetim olarak kişileştirilmesi onların kırılganlığını ve yalnızlığını akla getiriyor. İkinci dörtlük, evlerin "karanlık, boş pencerelere / boşluğa bakan görmeyen gözler gibi" sahip olduğunu tanımlıyor ve konutlarda boşluk ve umutsuzluk duygusu uyandırıyor.
Üçüncü kıta, evlerin "güneşe hasret/ Gelip soğuk, gri kalplerini ısıtmak" olarak tasvir edildiği bir özlem ve gerçekleşmemiş hayal duygusu uyandırıyor. Sevinç ve umut veren güneş ışığı, evlerin çaresizce özlediği ama elde edemediği bir şeydir. Son kıta, evleri "akan sessiz gözyaşları / Asla gerçekleşmeyen tüm hayaller için" olarak tanımlayarak bu temayı güçlendiriyor.
Genel olarak, "Hüzünlü Küçük Evler" şiiri melankolik bir atmosfer yaratarak, bu ıssız görünen konutlarda yaşayan bireylerin üzüntülerini, çaresizliklerini ve gerçekleşmemiş arzularını aktarır. Görünüşte sıradan banliyö ortamlarındaki mücadeleler ve gizli yaşamlar üzerine düşünmeye teşvik ediyor.