Hışırdayan incilerin ortasında zarif huş ağaçlarının durduğu yer.
Dalları gökyüzündeki dansçılar gibi yükseğe uzanıyor,
Sallanıp fısıldaşarak yoldan geçenleri yakalıyorlar.
Gümüş-beyaz renkte bir tuval olan ağaç kabuğu,
Hassas bir görünümle varlıklarını işaretler.
Zamanın kazınmaları gibi, soluk çizgiler derinlere uzanıyor,
Güvenle sakladıkları mevsimlerin hikayelerini açığa çıkarıyorlar.
Sonbaharın kucağında altın alev gibi yapraklar,
Tutkulu bir beğeniyle huş ağaçlarını süslüyor.
Sıcaklıktan bir duvar halısı, sahneyi aydınlatıyorlar,
Parlak, canlı ve sakin bir ışıltı yayıyor.
Ama kışın dokunuşu onları bir rüyaya dönüştürür.
Kar dünyayı buz gibi ışıltısıyla kaplarken.
Dallar ağırlık taşıyor ama yine de gururla yükseliyorlar.
Zarif bir sürprizle soğuğa meydan okuyor.
Baharın yumuşak dokunuşunda yeni hayat yeniden doğar,
Narin yapraklar açılırken, sabah çiyiyle yıkanır.
Huş ağaçları gençlik coşkusuyla uyanıyor,
Onların canlı özü, doğanın en güzel mirası.
Geçen rüzgarlara sırlar fısıldıyor,
Bilgeliklerini her çimen yaprağıyla paylaşırlar.
Ah, sevgili huş ağaçları, varlığın derin,
Yankıların yankılandığı bir güzellik senfonisi.
Yazın ılık kucağında, soluklanma imkanı sunuyorlar,
Bir gölge cenneti, alacakaranlıktan bir sığınak.
Yaprakları uçuşuyor ve dans ediyor, tatlı bir senfoni,
Bir sığınak, sakinleştirici bir sığınak yaratmak.
Değişen mevsimlere rağmen dimdik ayaktalar,
Dayanıklılığa dayanan ruhları genişler.
Gücün bir kanıtı, ruha ilham veriyorlar,
Büyüme hikayeleri fısıldıyor, kalpleri bütünleştiriyor.
Ah, zarafetin huş ağaçları, derin güzelliğin,
Doğanın kutsal topraklarında şiirsel bir ilham perisi.
Sana bu övgüde, kalbimin özgürleşmesini buluyorum,
Senin ihtişamın ve sonsuz huzurun esiri.