Şiir, konuşmacının bir anne ile yeni doğan bebeği arasındaki fiziksel bağı anlatmasıyla, çocuğun annesine olan yoğun bağını ve bağımlılığını vurgulamasıyla başlıyor. Çocuk büyüdükçe ve bağımsızlığını kazandıkça konuşmacı, uykusuz geceler, sürekli endişe ve çocuğun ihtiyaçlarını her zaman kendi ihtiyaçlarının önüne koyma ihtiyacı dahil olmak üzere anneliğin getirdiği zorlukları ve fedakarlıkları gözlemler.
Canlı görüntüler ve duygusal dil aracılığıyla Lochhead, anne sevgisinin özünü ve bir annenin çocuğunun hayatı üzerindeki derin etkisini yakalıyor. Şiir aynı zamanda yaşam döngüsüne de değiniyor, çünkü konuşmacı onun da bir zamanlar çocuk olduğunu ve onu seven ve önemseyen bir annesi olduğunu belirtiyor.
Nihayetinde "Anne", bir anne ile çocuğu arasındaki kalıcı bağı kutluyor ve annelerin sahip olduğu gücü, dayanıklılığı ve sarsılmaz sevgiyi vurguluyor. Bu, anneliğe ve annelerin çocuklarının hayatlarını şekillendirmede oynadıkları olağanüstü role son derece kişisel ve dokunaklı bir övgüdür.