Şiir boyunca ortam yemyeşil, doğal bir ortam olarak tasvir edilmiştir. Konuşmacı, "güneşte yanan neşe", "gökte şarkı söyleyen yıldızlar" ve "dağdaki ay" gibi diğer doğal unsurların yanı sıra "rüzgârın tatlı estiği bir vadi" ve "yabani gül ağaçları"ndan bahseder.
Doğaya yapılan bu atıflar, şiirde sıklıkla sevgi ve güzelliğin sembolü olarak kullanılan, muhtemelen bir bahçe veya çayır gibi bir açık hava ortamını akla getiriyor. Doğayla ilişkilendirilen imgeler aynı zamanda yüzeysel veya yapay bir şeyin aksine, saf, doğal ve ilahi bir şey olarak güzellik temasıyla da bağlantılıdır.
Genel olarak, "Güzellik" şiirinin ortamı, konuşmacının güzelliğin özü ve onunla ilişkili aşkın nitelikler üzerine düşünmesi için bir arka plan sağlayan, sevgi ve güzellik sembolleriyle çevrelenmiş sakin, doğal bir ortam olarak yorumlanabilir.