Şiir, konuşmacının çevrelerini "tecavüz eden duvarlar" olarak tanımlamasıyla başlar, bu da bir hapsedilme ve baskı hissi uyandırır. Düşmanca ve kayıtsız bir dünyada sıkışıp kalmış hissediyorlar. "Rastgele" ve "seyirci" gibi kelimelerin kullanılması, sanki konuşmacının çektiği acı sadece önemsiz bir arka planmış gibi, başkalarının ilgi ve empati eksikliğini akla getirir.
Şiir boyunca Hezekiel, konuşmacının iç kargaşasını ve yer değiştirme duygusunu tasvir etmek için zengin imgeler kullanır. "Kaygılı gölgeler"den, "harabeye dönen evlerden" ve "bodrumlarda üreyen farelerden" söz ederek çürüme ve umutsuzluk ortamı yaratıyorlar. "Yoksulların sokak köşelerinde bakırları sayması" ifadesi onların marjinalleşmesine katkıda bulunan ekonomik ve sosyal eşitsizliklerin altını çiziyor.
Şiir aynı zamanda kimlik ve aidiyet temalarını da araştırıyor. Konuşmacı kendisini çevresinden kopmuş bir yabancı gibi hissediyor. Kabul edilmeyi ve anlaşılmayı özlerler, ancak bunun yerine kendilerini "tabakta çıplak bir kemiğe" indirgenmiş halde bulurlar. Bu görüntüler onların kırılganlık ve insanlıktan çıkarılma duygularını aktarıyor.
Hezekiel'in şiiri, toplumun dışlanmış bireylere yönelik kayıtsızlığına dair dokunaklı bir eleştiri sunuyor. Toplumun kenarlarında, yoksulluk içinde yaşayanların tecrit edici deneyimlerine ışık tutuyor. "Background Casually", bu sorunları ele almak ve daha kapsayıcı ve empatik bir dünya yaratmak için şefkat ve sosyal adalete duyulan acil ihtiyacın güçlü bir hatırlatıcısıdır.