Şiirde Alvarez, yaratıcılık ve çalışmanın her zaman uyumlu olmadığı ve günlük yaşamın taleplerinin çoğu zaman yaratıcı ruhu bastırabileceği fikrini araştırıyor. Konuşmacı, yaratıcı enerjisinin günlük yaşamın sıradan görevleri tarafından tüketildiğini hissederek hayal kırıklığı ve yabancılaşma duygusunu ifade ediyor. Sanatını zaman ve sorumluluk kısıtlaması olmadan sürdürme özgürlüğünün özlemini çekiyor ancak bunun her zaman mümkün olmadığının da farkında.
Şiir boyunca Alvarez, ev içi emek ve sanatsal yaratım görüntülerini bir araya getirerek bu iki alanın göründüğü kadar ayrı olmadığını öne sürüyor. Yemek pişirme, temizlik yapma ve çocuklarına bakma gibi basit eylemlerden ilham alıyor ve hayatının gündelik anlarında güzellik görüyor. Ancak aynı zamanda yaratma arzusu ile eş ve anne olarak sorumluluklarını yerine getirme ihtiyacı arasındaki gerilimle de boğuşuyor.
Sonuçta, "Çalışma" sanatsal yaşamın zorlukları ve ödülleri ile konuşmacının yaratıcılık ile günlük varoluşun pratiklikleri arasında anlamlı bir denge arayışı üzerine güçlü bir meditasyondur. Alvarez'in şiiri bizi sanat ve yaşam arasındaki ilişkiyi düşünmeye ve günlük çabalarımızda doyum ve özgünlüğü bulmak için kendi mücadelelerimiz üzerinde düşünmeye teşvik ediyor.