1. Benzermeler:
- "Gözleri yıldızlar gibiydi, o kadar parlak parlıyordu ki"
- "Sesi fısıltı gibiydi, yumuşak ve alçaktı"
- "Gülümsemesi güneş ışığı gibiydi, sıcak ve parlaktı"
- "Dokunuşu esinti gibiydi, nazik ve serindi."
Bu benzetmeler Ana'nın çeşitli yönlerini doğal unsurlarla karşılaştırarak onun güzelliğini ve ruhani niteliklerini vurguluyor.
2. Metaforlar:
- "O tam açmış bir çiçekti."
- "Bulutlu bir günde güneş ışığıydı."
Bu metaforlar Ana'yı doğrudan güzel doğal görüntülerle özdeşleştiriyor ve onun olumlu özelliklerini daha da vurguluyor.
3. Kişileştirme:
- "Yıldızlar onun gözlerinde dans ediyordu"
- "Ay gece ninni söyledi"
- "Rüzgar onun adını fısıldadı."
Şair burada insani nitelikleri insan olmayan varlıklara atfederek Ana'nın çevresinin tasvirlerine bir büyü duygusu katıyor.
4. Alliterasyon:
- "yıldızlı gökyüzü"
- "hafif esintiler"
- "yumuşak fısıltılar."
Tekrarlanan bu ünsüz sesler, şiirin müzikalitesine katkıda bulunan hoş bir ses etkisi yaratır.
5. Uyum:
- "parlak parladılar"
- "güneş ışığı, sıcak"
- "esinti gibi."
Tekrarlanan bu ünlü sesler, şiiri yüksek sesle okurken pürüzsüz, uyumlu bir ses yaratır.
6. Tekrarlama:
- "Ana" (şiir boyunca tekrarlanmıştır)
- "Beğen" (benzetmelerde tekrarlanmıştır)
"Ana"nın tekrarı onun şiirdeki merkezi varlığını vurgularken, "beğen"in tekrarı onunla güzel doğal unsurlar arasında yapılan karşılaştırmaları güçlendirir.
Bu edebi araçlar hep birlikte Ana'nın ve onun etrafındaki dünya üzerindeki büyüleyici etkilerinin canlı bir tasvirini yaratıyor.