Alacakaranlığın loşluğunda, yıpranmış bir baraka dimdik duruyor,
Zamanın amansız trolünün nöbetçisi;
Duvarları görünürde çok az kişinin görebileceği bir dünyayı kucaklıyor,
Toz ve sessizliğin ölmekte olan ışığı gizlediği yer.
Eski bir demir ocağı ve örs yerini koruyor,
Ateşli kalplerin bir zamanlar erimiş bir zarafet oluşturduğu yer;
Körükler işlevsiz duruyor, zor nefesleri,
Ölümün bu diyarında unutulmaz bir yankı.
Paslı köşelerde, geçmişin kalıntıları,
Unutulmuş hayalleri bekle sonunda;
Çatlak ve kırılgan bir saban, bir tırpanın aşınmış bıçağı,
Hiçbirinin yapılmadığı hasatları hatırlatın.
Yıpranmış pencere camlarının arasından ay ışığı akıyor,
Bir zamanlar dertleri fısıldayan okşayan aletler;
Bir planya, bir keski ve bir testere ortaya çıktı,
Bu kadar adil bir dünyayı şekillendiren ellerin izleri.
Burada hikayeler sessiz bir yalvarışla devam ediyor,
Mütevazı zanaatları ve hayalleri görmek ister insan;
Emek ve ter döken bir adamın fısıltıları,
Doğacağı ormana hayat verdi.
Sessiz bir saygıyla bu boş zeminlere basıyorum,
Unutulmuş kıyılardan gelen yankılar karşısında hayrete düşmüş;
Ve kulübe ufalanıp çürüse de,
Ruhu kalıcıdır, asla kaybolmaz.
Ah, yıpranmış baraka, sırların henüz anlatılmamış,
Zayıflamış ve yaşlanmış bir zamanın amblemi;
Senin kutsal mekanında ilahi bir lütuf buluyorum,
Zanaatın ve hayallerin birleştiği dünyalara açılan bir köprü.