Kanalların az olduğu eski günlerde,
Ve ekranlar küçük ve loştu,
Orada bir televizyon duruyordu, gerçek bir emanet,
Acımasız bir vizyonla.
Renkler soluktu, resim grenliydi,
Netlik sıklıkla kayboluyordu,
Ama oturup izlerdik, gözlerimiz o kadar eğitimsizdi ki,
Geçen her pikseli kucaklıyor.
Gözle sınırlı olsa da getirdiği mutluluk,
Saf ve özüne sadıktı,
Çünkü en önemli şey içindeki duyguydu.
Aileler keşfetmek için toplandıkça.
Karakterler canlandıkça gülerdik ve ağlardık,
Soluk renk tonuyla o ekranda,
Ve anılar oluştu, ah o kadar canlı ve parlak ki,
O nostaljik manzaranın sıcaklığında.
İşte size, eski zamanların sevgili TV'si,
Alımınız bu kadar zayıfken,
Çünkü görüşünüz zayıf olsa da,
Bize her zaman saklayacağımız anlar getirdin.
Bu HD ve akış bolluğu çağında,
Yeni zirvelere çıkmış olabiliriz,
Ama verdiğin mutluluğu asla unutmayacağız
Ve hayatımıza kattığın hikayeler.