Ses seviyesi tipik olarak, bir referans seviyesine kıyasla sesin göreceli yüksekliğini ifade eden logaritmik bir birim olan desibel (dB) cinsinden ölçülür. Müzikte referans seviyesi genellikle 0 dB'dir ve bu normal bir insan kulağının işitme eşiğini temsil eder. 0 dB'in altındaki sesler duyulmaz, 0 dB'in üzerindeki sesler ise duyulabilir olarak kabul edilir.
İnsan kulağı ses seviyesini doğrusal olmayan bir şekilde algılar; bu, başka bir sesten iki kat daha yüksek olan bir sesin mutlaka iki kat daha yüksek olarak algılanmayacağı anlamına gelir. Bunun yerine kulak, ses şiddetini logaritmik bir ölçekte algılar; burada her 10 dB'lik artış, ses yüksekliğinin iki katına çıkması olarak algılanır.
Müzikte ses düzeyi aşağıdakiler de dahil olmak üzere çeşitli yollarla kontrol edilebilir:
* Performansın dinamikleri: Müzisyenler, enstrümanlarına uyguladıkları basınç miktarını değiştirerek veya farklı çalma teknikleri kullanarak müziklerinin ses seviyesini kontrol edebilirler.
* Dinamik işaretlerin kullanımı: Besteciler, "piyano" (yumuşak), "forte" (yüksek) veya "kreşendo" (yavaş yavaş artan) gibi dinamik işaretler kullanarak bir pasajın istenilen ses düzeyini belirtebilirler.
* Elektronik amplifikasyonun kullanımı: Modern müzikte elektronik amplifikatörler genellikle enstrümanların ve seslerin ses seviyesini kontrol etmek için kullanılır. Amplifikatörler, bir enstrümandan veya mikrofondan gelen sinyali artırmak veya azaltmak için kullanılabilir.
Ses, müzikte çeşitli ruh halleri ve atmosferler yaratmak için kullanılabilecek güçlü bir araçtır. Bir yakınlık veya drama duygusu yaratmak, gerilimi oluşturmak veya serbest bırakmak ya da sadece denge ve orantı duygusu sağlamak için kullanılabilir.