- Antik Yunan: MÖ 6. yüzyılda Yunan filozof Pisagor, evrenin matematiksel ilişkilerden oluştuğuna ve gök cisimlerinin hareketinin uyumlu sesler oluşturduğuna inanıyordu. Gezegenlerin mesafelerinin ve dönüş dönemlerinin müzik notalarına karşılık geldiğini ve yalnızca ilahi bilgiye sahip olanların duyabileceği bir "kürelerin müziği" oluşturduğunu hayal etti.
- Platonik Fikirler: Platon bu kavramı genişleterek onu Formlar veya İdealar teorisine bağladı. Şeylerin gerçek ve mükemmel biçimlerinin daha yüksek, görünmez bir alemde var olduğuna ve kürelerin müziğinin, fiziksel evrenin temelini oluşturan matematiksel uyumu temsil ettiğine inanıyordu.
- Ortaçağ Hıristiyanlığı: Bazı ortaçağ Hıristiyan filozofları ve ilahiyatçıları, kürelerin müziğini, Tanrı'nın evrendeki düzeninin ve mükemmelliğinin bir tezahürü olarak yorumladılar. Bu kavram bazen dini metinlerde ve sanat eserlerinde dile getirilmiş, ancak öne çıkan bir teolojik doktrin haline gelmemiştir.
- Rönesans Dirilişi: Rönesans sırasında klasik bilgiye olan ilgi, kürelerin müziğinin yeniden keşfedilmesine yol açtı. Johannes Kepler ve Nicolaus Copernicus gibi gökbilimciler ve filozoflar bu kavramı tartıştılar ve hatta bazı müzik besteleri göksel armonileri taklit etmeye bile çalıştı.
- Manevi Sembolizm: Modern maneviyatta kürelerin müziği genellikle her şeyin birbirine bağlılığını, kozmosun uyumunu ve insanlık ile evren arasındaki birliği sembolize eder. Varoluşun gizemlerine ve daha yüksek bir düzenin varlığına karşı huşu, merak ve hürmet duygularına ilham verebilir.
Kürelerin müziği, doğrulanabilir bir bilimsel olgudan ziyade sembolik ve felsefi bir kavram olarak kalırken, manevi düşünce üzerinde derin bir etkiye sahip olmuş ve sanatta, edebiyatta ve felsefede kalıcı bir miras bırakmıştır. Algımızın ve anlayışımızın ötesinde, evrende aşkın bir uyum ve düzenin var olabileceğini ve birçok inanlının ruhsal deneyimlerinde yankı bulduğunu öne sürüyor.