1. Enstrümantasyonun Genişletilmesi:Modern senfoni orkestrası, yaylı çalgılar, nefesli çalgılar, nefesli çalgılar ve perküsyon gibi farklı ailelerden geniş bir enstrüman yelpazesi içerir. Zamanla orkestranın sesini ve yeteneklerini geliştirmek için yeni enstrümanlar eklendi.
2. Orkestra Oluşumu:Ortaçağ ve Rönesans dönemlerindeki ilk müzik toplulukları nispeten küçük gruplardan oluşuyordu. Müzik geliştikçe Barok dönem, sürekli bas, yaylı çalgılar, nefesli çalgılar ve üflemeli çalgılar olarak bilinen temel orkestral bölümlerin gelişimine tanık oldu.
3. Artan Boyut:Klasik ve Romantik dönemlerde orkestranın boyutu, Beethoven, Schubert ve Wagner gibi ünlü bestecilerin bestelerinin karmaşıklığını destekleyecek şekilde büyümeye devam etti. Daha büyük tel bölümleri ve nefesli çalgıların, üflemeli çalgıların ve perküsyonun genişlemesi, zengin dokular ve daha dolgun bir ses sağladı.
4. Uzmanlaşma ve Standardizasyon:19. yüzyılda orkestralar enstrümantasyon ve oturma düzeni açısından daha standart hale geldi. Modern obua, klarnet ve timpani gibi özel enstrümanlar ortaya çıktı ve bu da daha fazla teknik ustalığa ve performansta tutarlılığa yol açtı.
5. Yeni Seslerin Entegrasyonu:Çağdaş orkestralar, çağdaş bestelere uyum sağlamak için geleneksel olmayan enstrümanları bir araya getirmiştir. Bunlar arasında orkestranın tını paletini daha da genişleten elektro gitarlar, sentezleyiciler veya çeşitli küresel müzik geleneklerinden enstrümanlar bulunabilir.
6. Çeşitli Etkiler:20. yüzyıl birçok bestecinin farklı kompozisyon tarzlarını denediğini gördü. Caz, halk müziği veya elektronikadan bazı entegre etkiler, klasik ve klasik olmayan müzisyenler arasında kültürler arası alışverişe ve işbirliklerine yol açıyor.
Genel olarak orkestranın büyümesi, boyutta, enstrümantasyonda, performans uygulamalarında ve orkestra müziğinin sınırlarını zorlayan besteciler ve orkestra şeflerinin sürekli sanatsal ifade arayışında kademeli değişiklikleri içeriyordu.