Senfoniler genellikle büyük bir müzisyen topluluğu için bestelenir ve genellikle konser salonlarında icra edilir. Genellikle Batı klasik müziğinin en karmaşık ve sofistike formları arasında kabul edilirler.
Senfoninin tarihi, İtalyan bestecilerin enstrümantal topluluklar için çok bölümlü eserler yazmaya başladığı 16. yüzyıla kadar uzanmaktadır. Bu ilk senfoniler genellikle dans müziğine dayanıyordu ve doğası gereği genellikle hafif ve eğlenceliydi.
17. yüzyılda Alman besteciler senfoniyi daha ciddi ve karmaşık bir biçime dönüştürmeye başladılar. Sonat-allegro formu gibi yeni yapısal unsurları tanıttılar ve daha geniş bir müzikal duygu yelpazesini keşfetmeye başladılar.
18. yüzyılda senfoni popülerliğinin zirvesine ulaştı. Haydn, Mozart ve Beethoven gibi besteciler tüm zamanların en ünlü ve sevilen senfonilerinden bazılarını yazdılar. Bu senfoniler güzellikleri, karmaşıklıkları ve duygusal güçleriyle karakterize edilir.
19. yüzyılda besteciler yeni biçimler ve tarzlar denemeye başladıkça senfoni gelişmeye devam etti. Brahms ve Mahler gibi bazı besteciler seleflerinin senfonilerinden daha uzun ve daha karmaşık senfoniler yazdılar. Berlioz ve Liszt gibi diğerleri, doğası gereği daha programatik olan, bir hikaye anlatan veya belirli bir ruh halini uyandıran senfoniler yazdılar.
20. yüzyılda senfoni, bazı değişikliklere uğramasına rağmen popüler bir müzikal ifade biçimi olmaya devam etti. Stravinsky ve Shostakovich gibi bazı besteciler ahenksiz ve deneysel senfoniler yazdılar. Copland ve Bernstein gibi diğerleri daha geniş bir izleyici kitlesinin erişebileceği senfoniler yazdılar.
Bugün senfoni, klasik müzik repertuarının hayati bir parçası olmaya devam ediyor. Çok çeşitli duygu ve fikirleri ifade edebilen bir formdur ve dünya çapındaki izleyiciler tarafından beğenilmeye devam etmektedir.