1. Ambalaj: Müzisyenin özel bir ağız şekline sahip dudakları, enstrümanın ağızlığına doğru titreştiğinde bir açıklık yaratır. Bu kontrollü titreşim hava akışını bozar ve türbülanslı bir hava akışı yaratır.
2. Hava akışı: Türbülanslı hava akımı cihazın tüpüne girer. Ağızlığın şekli, tüpün çapı ve tüpün uzunluğu üretilen sesin özelliklerini etkiler.
3. Duran Dalgalar: Türbülanslı hava tüp içerisinden geçerken tüpün sınırları ile etkileşime girer ve duran dalgalar oluşturur. Bunlar tüpün içinde sabit gibi görünen dalgalardır. Bu dalgaların frekansı sesin perdesini belirler.
4. Rezonans ve Harmonikler: Borunun uzunluğu ve şekli belirli frekansların rezonansa girmesine neden olurken, diğerlerinin sönümlenmesine neden olur. Bu, belirli notaların veya perdelerin üretilmesiyle sonuçlanır. Her enstrümanın temel bir perdesi vardır ve ağızlığa, parmak tekniklerine ve diğer faktörlere bağlı olarak müzisyenler, temel frekansın katları olan farklı notalar (harmonikler) üretebilirler.
5. Radyasyon: Tüpün içindeki titreşen hava, aletin zilinin titreşmesine neden olan basınç değişiklikleri yaratır. Bu titreşimler ses dalgaları halinde çevredeki havaya yayılarak duyduğumuz sese neden olur.
Yani pirinç bir çalgının tüpündeki ses, müzisyenin ağızlığı, hava akışı, tüp içinde duran dalgaların oluşması ve ses dalgalarının çalgının zili boyunca yayılmasının birleşimiyle üretilir. Bu faktörler, nefesli çalgıların ayırt edici ve zengin sesini yaratmak için birlikte çalışır.