1. İğne:Akreplerin kuyruklarının ucunda zehirli bir iğne bulunur. Tehdit edildiklerinde kuyruğunu hızla vücudun üzerine kaldırabilir ve acı verici bir acı verebilirler. Zehir, lokalize ağrıya, şişmeye ve ciddi vakalarda ölüme bile neden olabilen nörotoksinler içerir.
2. Kerpeten:Akreplerin vücutlarının ön kısmında da bir çift güçlü kıskaç bulunur. Bu kıskaçlar avın yakalanması ve hareketsiz hale getirilmesinin yanı sıra savunma amacıyla da kullanılır. Kıskaçlar acı verici bir çimdikleme yapabilir ve bazı akrep türlerinin ezmeye veya kavramaya uyarlanmış kıskaçları vardır.
3. Dış İskelet:Akrebin sert dış iskeleti, fiziksel hasarlara karşı koruma sağlar. Bir bariyer görevi görerek yırtıcı hayvanların içerideki yumuşak dokulara nüfuz etmesini ve ulaşmasını zorlaştırır.
4. Floresan:Bazı akrep türleri, floresans adı verilen benzersiz bir savunma mekanizması sergiler. Ultraviyole (UV) ışığa maruz kaldığında, akrebin dış iskeletindeki bazı kimyasallar parlıyor veya floresans saçıyor. Bu floresans, yırtıcı hayvanlara bir uyarı sinyali olarak veya akrepler arasında bir iletişim aracı olarak hizmet edebilir.
5. Kazma Davranışı:Birçok akrep türü fosildir, yani zamanlarının önemli bir kısmını yeraltında kazarak geçirirler. Bu davranış, yırtıcı hayvanlara, aşırı sıcaklıklara ve dehidrasyona karşı barınak aramalarına ve korunmalarına olanak tanır.
6. Kamuflaj ve Kripsi:Bazı akrep türleri, çevrelerine uyum sağlamalarına yardımcı olan özel kamuflaj adaptasyonları geliştirmiştir. Çevreleriyle uyumlu vücut renkleri ve dokuları olabilir, bu da yırtıcıların onları fark etmesini zorlaştırır.
Akrepler bu savunma mekanizmalarını birleştirerek çeşitli habitatlarda hayatta kalmaya ve kendilerini potansiyel tehditlere karşı korumaya adapte olmuşlardır.