Peri masallarının binlerce yıl öncesine dayanan uzun bir geçmişi vardır; kökenleri eski folklora, mitolojiye ve dünyadaki çeşitli kültürlerden sözlü hikaye anlatma geleneklerine kadar uzanır. Bunlar başlangıçta her yaştan insanın bu hikayelerden keyif alması ve bunlarla ilgili olmasıyla paylaşıldı ve sözlü gelenek yoluyla aktarıldı.
Başlangıçta masal ve halk hikâyelerinin sembolik, uyarıcı, dini ve ahlaki amaçları vardı. Kültürel inançları, gelenekleri ve değerleri nesilden nesile aktardılar. İyiye karşı kötü, cesaret, bilgelik, nezaket ve adaletin önemi gibi temalar sıklıkla işlendi.
17. ve 18. yüzyıllarda Charles Perrault, Grimm Kardeşler ve Hans Christian Andersen gibi edebi şahsiyetler peri masallarını okumaya uygun bir formatta toplamış, yazıya dökmüş ve yayınlamışlardır. Ancak bu ilk yayınlar hâlâ öncelikli olarak çocukları hedef almıyordu.
19. yüzyıldan itibaren masal algısı yavaş yavaş çocuk edebiyatına doğru kaymaya başlamıştır. Yazarlar ve eğitimciler, masalları çocuklar için daha erişilebilir ve çekici kılmak amacıyla uyarlamaya başladılar. Bazı orijinal versiyonlar, korkunç veya yetişkinlere yönelik içeriği kaldıracak şekilde değiştirilirken, yeni hikayeler özellikle çocukların eğlenmesi için oluşturuldu.
Çocuklar için uyarlanmış olmasına rağmen, bu uyarlanmış peri masalları hala evrensel temalarını ve sembolizmini korudu ve her yaştan insanın onlardan anlam ve keyif bulmaya devam etmesine olanak tanıdı.
Özetle peri masalları, sözlü hikaye anlatımı ve kültürel miras yoluyla doğal olarak gelişmiştir. Zamanla, orijinal çok yönlü özlerini kaybetmeden evrensel bir eğlence biçimi olmaktan çıkıp öncelikle çocuk edebiyatıyla ilişkilendirilmeye geçiş yaptılar.