Büyücülüğe olan inanç Elizabeth ve Jacobean dönemlerinde yaygındı. Cadılardan korkuluyordu ve sıklıkla zulme uğruyorlardı. İnsanlar cadıların büyü yapabileceğine, başkalarını lanetleyebileceğine ve doğaüstü yollarla zarar verebileceğine inanıyordu.
Shakespeare bu inançların farkındaydı ve izleyicilerde ekstra bir gerilim katmanı eklemek ve huzursuzluk hissi yaratmak için Macbeth'e büyücülük unsurları dahil etmişti. Cadıların ve doğaüstü olayların varlığı, dönemin çağdaş inanışları ve hurafeleriyle örtüşüyordu.
Ayrıca oyun yazarlarının, eserlerinin dramatik etkisini artırmak için hayaletler, cadılar ve büyüler gibi doğaüstü unsurları da dahil etmeleri alışılmadık bir durum değildi. Bu unsurlar genellikle ahlaki temaları keşfetmenin ve oyuna merak ve gizem duygusu katmanın bir yolu olarak görülüyordu.
Sonuç olarak, Shakespeare'in zamanındaki izleyiciler, Macbeth'teki cadılar ve onların kehanetleri de dahil olmak üzere tuhaf unsurların, dönemin yaygın inançlarını ve batıl inançlarını yansıtan büyücülükten kaynaklandığını varsayarlardı.