Bir okulun koridorlarında bir sahne yaşanıyor.
Birinin güç aradığı yerde, başkası kontrolü ele geçirir.
Bir zorba, acı veren sözlerle dolaşıyor,
Yalnız bir çocuk acı çekiyor.
Zorbanın sesi, keskin bir nakarat,
Acımasız bir yağmur gibi alay ve hakaret yağdırıyor.
Oyun alanlarında, sınıflarda ve koridorlarda da
Mağdur ne yapacağını bilmeden bu acıya katlanır.
Gözyaşları ve korkularla her gün yüzleşiyorlar,
Öğrenmenin neşesi solar ve solar.
Kendinden şüphe duymak, bir zamanlar parlak gülümsemelerini gölgeliyor,
Her zaman değerlerini sorgularken.
Ama bu karanlık ve çaresizlik hikayesinde,
Bir umut ışığı belirmeye başlar.
Arkadaşlıklar destek sunar, tutulacak bir el sunar,
Kurbanı cesur olmaya teşvik etmek.
Fısıldayan sözlerle yaklaşıyorlar,
Güçlü bir şekilde karşılık vermek, korkuyu dağıtmak.
Birlikte müthiş bir duvar gibi duruyorlar,
Arkadaşını koruyor, zorbanın esaretini kırıyor.
Öğretmenler ve danışmanlar kulak veriyor,
Duyarlı bir topluluğun sesleri.
Mağdurun durumunu dinliyorlar
Kalpleri doğruya ileten.
Farkındalık yaratmaya yönelik programlar ortaya çıkıyor,
Empati kurmak ve nezaketi yaymak.
Zorbalıkla yüzleşilir, etkisi serbest bırakılır,
Kurbanı güçlendirerek ruhları arttı.
O halde birlik olalım, birlik olalım ve güçlü olalım.
Aramızda zorbalara yer yok.
Merhamet ve kararlılıkla talebimizi dile getiriyoruz,
Çünkü her çocuk özgür olma şansını hak eder.