İroni, başlangıçta onu harekete geçiren hırs ve acımasızlığın, sonunda onu mahvetmesi gerçeğinden kaynaklanıyor. Duncan'ı öldürme ve bu suçu başkalarına yükleme suçu vicdanını kemirmeye başlar. Hayallere kapılır ve uyurgezerlik dönemleri yaşamaya başlar. V. Perde'deki, ellerindeki hayali kanı temizlemeye çalıştığı ünlü uyurgezerlik sahnesi, onun içsel işkencesinin ve zihinsel durumunun çözülmesinin güçlü bir sembolüdür.
Daha önceki özgüveni ile sonunda deliliğe düşüşü arasındaki zıtlık ironiyi daha da artırıyor. Eski halinin sadece bir gölgesi haline gelirken, zihinsel çöküşü gücünün kırılganlığını ortaya koyuyor. Kararlı ve hırslı bir kadından, suçluluk duygusuna kapılan ve psikolojik açıdan çökmüş bir bireye doğru yaşanan bu dönüşüm, kontrolsüz hırsın sonuçlarının ve suçluluğun yıkıcı gücünün dokunaklı bir hatırlatıcısı olarak hizmet ediyor.
Üstelik ironi, Lady Macbeth'in kendi entrikalarının kurbanı olması gerçeğine kadar uzanıyor. Suçluluk duygusundan kurtulma arzusu onu teselliyi uyurgezerlikte aramaya yöneltiyor, ancak bu olaylar sırasında suçluluğunu açığa çıkarıyor ve hem kendisini hem de kocasını suçluyor. Zihinsel ıstırabından kaçmak için yaptığı eylemler, ona daha fazla eziyet etme ve kaderini belirlemeyle sonuçlanır.
Genel olarak, Lady Macbeth'in zihinsel durumundaki ironi, başlangıçtaki gücü ve kararlılığı ile sonunda suçluluk duygusuna kapılan ve parçalanmış bir bireye dönüşmesi arasındaki zıtlıkta yatmaktadır. Hırsın tehlikeleri ve kişinin vicdanını göz ardı etmenin yıkıcı sonuçları hakkında uyarıcı bir hikayeye dönüşüyor.