2. Açıkça merkezi bir çatışma: Monolog, konuşmacının duygularını ve motivasyonlarını yönlendiren tek bir merkezi çatışmaya odaklanmalıdır. Bu çatışma vicdan mücadelesi gibi içsel olabileceği gibi baskıcı bir güce karşı mücadele gibi dışsal da olabilir.
3. Şiir dili: Dramatik bir monoloğun dili oldukça stilize ve mecazi olmalı, güçlü bir duygusal etki yaratmak için canlı görüntüler ve imalar kullanılmalıdır. Konuşmacı, dilinin müzikalitesini ve ifade gücünü arttırmak için metaforlar, kişileştirme ve aliterasyon gibi çeşitli retorik araçları kullanmalıdır.
4. Aciliyet duygusu: Monolog, sanki konuşmacı o ana kapılmış ve çok geç olmadan aklındakileri söylemesi gerekiyormuş gibi bir dolaysızlık ve aciliyet duygusuna sahip olmalıdır. Bu, güçlü fiiller, ünlem cümleleri ve tekrarlayan ifadeler kullanılarak başarılabilir.
5. Dinamik bir yapı: Monolog, dramatik bir doruğa doğru yoğunluk kazanmalı ve sonra azalmalı, genellikle güçlü bir kapanış cümlesi veya görseliyle bitmelidir. Konuşmacının duyguları monolog boyunca değişmeli ve gelişmeli, dil de bu duygusal yolculuğu yansıtmalıdır.