Bazı dini liderler tiyatronun ahlaksızlığı, kibri ve israfı teşvik eden günahkar bir faaliyet olduğuna inanıyordu. İnsanları manevi konulardan uzaklaştırdığını ve ruhlarını bozduğunu savundular.
Ahlaki kaygılar:
Birçok kişi tiyatronun toplum için ahlaki bir tehdit oluşturduğuna inanıyordu. Buranın sefahat, kumar, fuhuş ve diğer kötü alışkanlıklar için bir üreme alanı olduğunu düşünüyorlardı. Ayrıca tiyatronun insanları uygunsuz veya yozlaştırıcı içeriğe maruz bırakmasından da korkuyorlardı.
Siyasi muhalefet:
Tiyatro prodüksiyonları bazen otoriter toplumlarda tehlikeli olabilecek siyasi muhalefet veya hiciv platformu olarak algılanıyordu. Hükümetler tiyatroları kendi güç ve otoritelerine yönelik bir tehdit olarak görmüş olabilir.
Sınıf ayrımları:
Tiyatroya gitmek genellikle üst sınıflarla ilişkilendirilirdi. Alt sosyal sınıflardan bazı kişiler tiyatroya ve tiyatro izleyicilerine karşı kırgınlık duymuş ve bu durum onların tiyatroyu onaylamamasına yol açmış olabilir.
Entelektüel züppelik:
Bazı insanlar tiyatronun anlamsız ve entelektüel değerden yoksun olduğunu düşünmüş olabilir. Bunun eğitimsiz kitlelere hitap ettiğine ve onların ilgisine layık olmadığına inanıyorlardı.