Merhum için yapılan son ayinler tamamlandığında, tören boyunca acısı açıkça hissedilen yas tutanların şefi, odalarının yalnızlığına çekildi. Kaybının ağırlığı üzerlerine çökmüş, sevdikleriyle paylaştıkları anılarda teselli ararken bulmuşlardı kendilerini.
Günler haftalara dönüştü ve yas tutan kişinin ıstırabı yavaş yavaş sessiz bir kabullenmeye dönüştü. Sevdiklerinin vefatının bıraktığı boşluk hâlâ mevcuttu ama artık onları tamamen tüketmiyordu. Bunun yerine, paylaştıkları bağa bir övgü, yaşam ve ölümün sınırlarının ötesinde süren sevginin bir kanıtı haline geldi.
Yas tutan kişi yeni keşfedilen bir amaç duygusuyla inzivasından çıktı. Nezaket, şefkat ve sevgi dolu bir hayat yaşayarak ve bir zamanlar ölen sevgililerinden yayılan neşeyi yayarak sevdikleri kişinin anısını onurlandırmaya karar verdiler.
Zamanla, en çok yas tutan kişi, bir direnç ışığına, sevginin kalıcı gücünün bir sembolüne dönüştü. Acının en karanlık anlarında bile insan ruhunun güç, cesaret ve iyileşme kapasitesi bulabileceğini, sevdiklerinin değerli anılarını kalbinde taşıyabileceğini hatırlattılar.