Duruş: Bu, bir oyuncunun vücudunu tutma şeklini ifade eder. Karakterin kişiliği, ruh hali ve sosyal statüsü hakkında önemli bilgiler aktarabilir. Örneğin, omuzları geride ve dik duran bir kişi güven ve gücü gösterebilirken, kambur bir duruş güvensizlik veya teslimiyet anlamına gelebilir.
Hareketler: Bunlar vücudun, ellerin ve kolların belirli anlamlar taşıyan kasıtlı hareketleridir. Hareketler duyguları ifade etmek, kelimeleri vurgulamak veya eylemleri belirtmek için kullanılabilir. Örneğin, sıkılmış bir yumruk öfkeyi veya kararlılığı sembolize ederken, açık bir avuç içi açıklığı veya daveti temsil edebilir.
Yüz İfadeleri: Yüz, vücudun en anlamlı kısımlarından biridir ve duyguların aktarılmasında çok önemli bir rol oynar. Aktörler sevinçten sevgiye, üzüntüden öfkeye kadar çok çeşitli duyguları göstermek için yüz ifadelerini kullanırlar. Yüz kaslarındaki en ince değişiklikler, incelikli duyguları ve niyetleri iletebilir.
Göz Teması: Göz teması dramada sözsüz iletişimin önemli bir şeklidir. Bir oyuncunun bakış açısının yönü, göz temasının yoğunluğu ve bakış süresinin süresi önemli mesajlar iletebilir. Örneğin, doğrudan göz teması güveni veya iddialılığı gösterebilirken, başka tarafa çevrilmiş gözler utangaçlık, suçluluk veya aldatma anlamına gelebilir.
Proksemikler: Bu, dramada kişisel alanın ve mesafenin kullanımını ifade eder. Karakterlerin kendilerini birbirlerine göre konumlandırma biçimleri güç dinamiklerini, sosyal hiyerarşileri ve duygusal bağlantıları aktarabilir. Örneğin, birine yakın durmak yakınlığı veya yakınlığı gösterebilirken, mesafeyi korumak formaliteyi veya ilgisizliği akla getirebilir.
Topluluk Hareketi: Grup sahnelerinde veya topluluk performanslarında oyuncuların koordineli hareketi bir bütünlük, birlik veya karşıtlık duygusu yaratabilir. Aktörler bir uyum duygusu veya uyum duygusu iletmek için uyum içinde hareket edebilir veya bireysel karakterleri veya çatışmaları vurgulamak için zıt hareketler kullanabilirler.
Dramada etkili beden dili, karakterin iç dünyasını anlatmaya, performansın inandırıcılığını artırmaya ve izleyiciyle güçlü bir bağ kurmaya yardımcı olur. Oyuncuların yalnızca diyaloğa dayanmadan duygularını, niyetlerini ve ilişkilerini ifade etmelerine olanak tanır.