Yapı: Yunan dramaları tipik olarak Aristotelesçi yapı olarak bilinen ve başlangıç, orta ve sondan oluşan belirli bir formatta yapılandırılmıştır. Modern dramalar ise yapı olarak daha fazla esnekliğe sahip olup deneyselliğe ve doğrusal olmayan anlatılara olanak tanır.
Temalar: Yunan dramaları genellikle aşk, onur, kader ve bireyler ile toplum arasındaki çatışma gibi evrensel temaları araştırdı. Modern dramalar bu temalardan bazılarını kucaklarken aynı zamanda güncel konuları, sosyal kaygıları ve kişisel deneyimleri de içerir.
Koro: Yunan dramalarında koro, aksiyonun yorumlanmasında, karakterlerin duygularının ifade edilmesinde ve sahne ile seyirci arasındaki boşluğun kapatılmasında önemli bir rol oynadı. Modern dramalar genellikle koro içermez, ancak benzer etkileri elde etmek için kendi kendine konuşma veya yan konuşmalar gibi diğer teknikleri kullanabilir.
Oyunculuk Tarzları: Yunan aktörler maske takıyor ve duyguları ifade etmek için stilize hareketler kullanıyordu; modern aktörler ise oyunculuk yaklaşımlarında daha fazla özgürlüğe sahip ve çok çeşitli duygu ve ifadelere izin veriyordu.
Kitle Etkileşimi: Yunan dramaları açık hava amfitiyatrolarında oynandı ve geniş ve çeşitli bir izleyici kitlesinin ilgisini çekmeyi amaçladı. Modern dramalar hâlâ çeşitli mekanlarda gösterilse de daha spesifik izleyicilere hitap edebilir ve daha samimi ve ilgi çekici bir deneyim yaratmayı amaçlayabilir.
Teknoloji ve Etkiler: Yunan dramaları etki yaratmak için öncelikle dilin, jestlerin ve müziğin gücüne dayanırken, modern dramalar teatral deneyimi geliştirmek için gelişmiş aydınlatma tekniklerine, ses efektlerine ve sahne makinelerine erişime sahiptir.
Bu farklılıklara rağmen, Yunan draması ile modern drama arasında, insanlığın durumunu keşfetme, toplumsal sorunları yansıtma ve ilgi çekici hikayeler ve performanslar aracılığıyla izleyicileri eğlendirme konusundaki ortak arayışları açısından bir süreklilik vardır.