1. Karmaşık Ahlaki Belirsizlik:
- Genellikle asil ve erdemli bireyler olarak tasvir edilen geleneksel trajik kahramanların aksine, Macbeth karmaşık ve ahlaki açıdan belirsiz bir karakterdir. Hırs ve açgözlülük onu karanlık ve şiddet dolu bir yola sürüklemektedir. Bu ahlaki belirsizlik, iyi ile kötü arasındaki çizgiyi bulanıklaştırıyor ve geleneksel trajik kahraman kavramlarına meydan okuyor.
2. Katarsis Eksikliği:
- Trajedide seyircinin yaşadığı duygusal arınma ya da özgürleşmeyi ifade eden katarsis, Macbeth'te pek telaffuz edilmiyor. Oyun acıma ve korku duyguları uyandırırken, yoğun karanlık ve kıyamet duygusu izleyicide katarsis yerine derin bir huzursuzluk duygusu bırakabiliyor.
3. İlahi Adaletin Yokluğu:
-Geleneksel trajediler genellikle karakterlerin suçlarından dolayı cezayla karşı karşıya kaldığı ilahi adalet veya intikam fikrini öne çıkarır. Ancak Macbeth'te intikam güçleri daha az belirgindir. Oyun açıkça ilahi müdahaleyi tasvir etmemekte, adalet duygusunu yoruma açık bırakmaktadır.
4. Doğaüstünün Rolü:
- Cadılar ve onların kehanetleri gibi doğaüstü unsurların varlığı, Macbeth'i geleneksel trajedilerden ayırır. Diğer trajedilerde doğaüstü unsurlar bulunabilirken Macbeth'teki cadılar, insanın failliği ve özgür irade kavramına meydan okuyarak daha aktif ve etkili bir rol oynuyorlar.
5. Kader ve Özgür İradenin Sınırlı Keşfi:
- Kader ile özgür irade arasındaki gerilim, trajedilerde ortak bir temadır, ancak Macbeth bu çatışmayı derinlemesine ele almaz. Cadıların kehanetleri Macbeth'in kararları üzerinde güçlü bir etkiye sahip gibi görünüyor ve eylemlerinin faili ve sorumluluğu hakkında sorular ortaya çıkarıyor.
6. Anti-Kahraman Kahramanı:
- Macbeth'in karakter eğrisi, geleneksel bir trajik kahramandan ziyade bir anti-kahramanın yörüngesini takip ediyor. Doğuştan asil ya da sempatik biri olarak sunulmuyor ve karanlığa düşmesi dış koşullar ya da karakterindeki kusurlardan ziyade kendi seçimlerinden kaynaklanıyor.
Tipik trajik geleneklerden bu sapmalar, Macbeth'in benzersiz ve rahatsız edici atmosferine katkıda bulunarak Shakespeare'in geleneksel trajik yapılara meydan okuma ve bunları yıkma konusundaki istekliliğini sergiliyor.