1. Perde II, Sahne II :Ünlü balkon sahnesinde Romeo, Juliet'i güneşe benzetiyor ve onun güzelliğinin yıldızların "etkisiz ateşlerini sönükleştirdiğini" söylüyor. Aileleri arasında devam eden çatışmanın ortasında bile onun varlığının hayatına parlaklık ve neşe getirdiğini ifade ederek, ondan "gecede gündüz" ve "karanlıkta ışık" olarak söz ediyor.
2. III. Perde, Sahne V :Juliet, Romeo'nun Tybalt'ı öldürdüğü için Verona'dan sürüldüğünü öğrendiğinde şöyle yakınır:"Ah, kır kalbim! Zavallı iflas, hemen kırıl! / Gidin, sizi göksel ışıklar ve beni karanlık bırakın!" Bu bağlamda Juliet, Romeo'yu mutluluğunun ve yaşamının kaynağı ("göksel ışıklar") olarak görmekte ve onun yokluğu onu umutsuzluk ve karanlık içinde bırakmaktadır.
3. Perde IV, Sahne I :Şafak yaklaşırken Paris, Juliet'in ölümünün yasını tutmak için mezarına gelir. "Tatlı çiçek, gelin yatağına çiçeklerle serdim, / Ey vay! Gölgen alacakaranlık ve çiy." Bu örnekte şafak, yeni bir günün başlangıcını simgelemektedir, ancak Paris için bu, keder ve kaybın damgasını vurduğu bir gündür.
4. Perde V, Sahne III :Oyunun son sahnesinde, Romeo ve Juliet mezarda yeniden bir araya geldiklerinde Romeo şöyle der:"Burada Juliet yatıyor ve onun güzelliği / Bu kubbeyi ışıkla dolu bir ziyafete dönüştürüyor." Juliet'in güzelliği ve Romeo'ya olan sevgisi ölümde bile karanlığı aydınlatmaya ve ona teselli vermeye devam ediyor.
Genel olarak Romeo ve Juliet'te şafak ve ışık, umudun, yenilenmenin, aşkın dönüştürücü gücünün ve sevinç ile üzüntü, yaşam ile ölüm arasındaki karşıtlığın simgeleri olarak kullanılır.