Eczacı:"Kim bu kadar yüksek sesle çağırıyor?"
Romeo:"Buraya gel dostum. Fakir olduğunu görüyorum."
Durun, kırk düka var. bana izin ver
Bir damla zehir, bu kadar çabuk hızlanan bir teçhizat
Tüm damarlara dağılacak gibi
Hayat yorgunu alıcılar ölsün diye,
Ve gövdenin nefesi boşalsın diye
Aceleci barutun ateşlenmesi kadar şiddetli
Ölümcül topun rahminden acele edin."
Eczacı:"Öyle ölümcül ilaçlarım var ki ama Mantua kanunu
Bunları söyleyene ölüm mü var?"
Romeo:"O kadar çıplak ve sefalet dolusun ki,
Peki ölmekten mi korkulur? Kıtlık yanaklarında,
İhtiyaç ve zulüm gözlerinde açlıktan ölüyor,
Aşağılık ve dilencilik sırtında asılı duruyor;
Dünya senin dostun değil, dünyanın kanunu da değil:
Dünya seni zengin edecek bir yasa sunmuyor;
O halde fakir olma, kır ve bunu al."
Bu satırlarda Romeo, eczacının yoksulluğunu vurguluyor ve içinde bulunduğu zor koşulları göz önünde bulundurarak yasayı çiğnemenin sonuçlarından korkmaması gerektiğini öne sürüyor. Dünyanın kendisine zenginlik fırsatı sunmadığının altını çiziyor ve korkusunu bir kenara bırakıp zehir karşılığında teklif edilen parayı alması konusunda onu cesaretlendiriyor. Ancak eczacı başlangıçta direnir ve ona Mantua'da zehir satan herkesi ölümle cezalandıran katı yasayı hatırlatır.