Çatışma, anlatıcının ölümün kesinliğiyle ve kaybettiği aşkına duyduğu özlemle uzlaşamamasından kaynaklanır. Ölümden sonraki yaşam ve insan ruhunun doğası hakkındaki varoluşsal sorularla boğuşuyor. Şiir ilerledikçe anlatıcının kederi yoğunlaşır, bu da onun artan deliliğine ve büyüyen bir umutsuzluğa yol açar.
Anlatıcı, kuzgunu kendi acısının ve yaklaşmakta olan sonunun sembolü olarak görmeye başladığında trajik çatışma daha da şiddetlenir. "Nevermore"un aralıksız tekrarı, onun iç mücadelelerinin acımasız bir yankısı haline gelir ve her türlü teselli veya kurtuluş umudunu paramparça eder. Anlatıcı, Lenore'la bir daha asla bir araya gelemeyeceği gerçeğiyle yüzleştiğinde şiirin doruk noktasına ulaşılır, bu da derin bir kayıp ve umutsuzluk duygusuna yol açar.
Nihayetinde "Kuzgun"daki trajik çatışma, anlatıcının ölümlülüğün sınırlarını aşmaya ve sevdiği birinin kaybının neden olduğu duygusal yıkımın üstesinden gelmeye yönelik nafile girişiminde yatmaktadır. Yaşam ve ölümün gizemlerini anlamaya yönelik yolculuğu, onu bir umutsuzluk yoluna sürükler ve burada bir üzüntü ve akıldan çıkmayan anılar döngüsünde sıkışıp kalır.