1. Oyun İçinde Oyun:
Hamlet, Claudius'un tepkisini ölçmek için babasının ölümünün koşullarını yansıtıyor. Claudius'un ani ayrılışını, ajitasyonunu ve rahatsız olmasını fark ederek Claudius'un suçlu olduğuna dair şüphesini doğruladı. Bu sahne, Hamlet'in Claudius'un gerçekten katil olduğuna olan inancını sağlamlaştırıyor.
2. Dua Sahnesi:
Hamlet, Claudius ile karşılaşır ve onu öldürmeyi düşünür. Claudius'un pişmanlığı ifade ettiğini gözlemliyor, ancak Claudius cinayet için tövbe ettiği için değil, eylemlerinin sonuçları için davaya karşı karar veriyor. Hamlet, Claudius'u dua ederken öldürmenin onu cehenneme değil, cennete göndereceğine ve bu nedenle sadece ceza olmayacağına inanıyor.
3. Claudius'un genel davranışı:
Oyun boyunca Hamlet, Claudius'un düzensiz ve şüpheli davranışlarını gözlemliyor. Claudius'un Hamlet'i kontrol etme girişimlerini, Hamlet'in zihinsel durumu hakkındaki şüpheli soruşturmalarını ve Hamlet'in varlığındaki genel rahatsızlığını not ediyor. Bu gözlemler Hamlet'in Claudius'un suçluluğuna ve maruz kalma korkusuna olan inancını daha da güçlendiriyor.
4. Claudius'un manipülasyonu:
Hamlet, Claudius'un övgü, vaatler ve tehditler kullanarak onu manipüle etmeye çalıştığını fark eder. Claudius'un onu kontrol etmeye ve gerçeği keşfetmesini engellemeye çalıştığını kabul ediyor. Bu farkındalık Hamlet'in güvensizliğini derinleştirir ve intikam arzusunu körükler.
5. Claudius'un aldatmacası:
Hamlet, Claudius'un masumiyet ve dindarlık cephesini görür. Claudius'un halka açık erdem gösterilerinin ve özel makinelerinin arkasındaki ikiyüzlülüğü tanıyor. Hamlet'in gözlemleri, Claudius'un gerçek doğasını şema ve manipülatif bir tiran olarak ortaya koyuyor.
Sonuç olarak, Hamlet'in Claudius'un tepkileri hakkındaki gözlemleri, onu Claudius'un babasını öldürmekten suçlu olduğunu tahmin ediyor. Claudius'un suçluluğunu gizleme girişimlerini görür ve onu gerçek doğasını ortaya çıkarmaya yönlendirir. Bu içgörü Hamlet'in intikam alma arzusunu yakıt ve oyunun gidişatını yönlendirir.