1. Prova Süreci :Shakespeare'in zamanında provalar nispeten resmi değildi ve bugün olduğu gibi aynı düzeyde ayrıntılı yönlendirme ve hazırlık içermiyordu. Oyuncular genellikle oyunun ilk birkaç performansı sırasında repliklerini ve blokajlarını anında öğreniyorlardı. 20. yüzyılda provalar çok daha yapılandırılmış hale geldi; yönetmenler, oyuncuların performanslarını yönlendirmede daha aktif bir rol üstlendi ve her detayın dikkatlice planlanıp uygulanmasını sağladı.
2. Repertuar Sistemi :Shakespeare'in tiyatro topluluğu Lord Chamberlain's Men, repertuar sistemiyle çalışıyordu, yani her gün farklı bir oyun sergiliyorlardı. Bu, oyuncuların son derece uyumlu olmasını ve yeni rolleri hızla öğrenebilmesini gerektiriyordu. 20. yüzyılda çoğu tiyatro repertuar sisteminden uzaklaştı ve bunun yerine uzun süreli tek bir oyun üretmeye odaklandı.
3. Turne :Shakespeare'in topluluğu İngiltere'yi dolaştı, kasabadan şehre seyahat etti ve çeşitli mekanlarda performans sergiledi. Bu, oyuncuların sürekli hareket halinde olmasını ve farklı performans alanlarına uyum sağlamasını gerektiriyordu. 20. yüzyılda tiyatrolar daha merkezi hale geldi ve prodüksiyonların çoğu yerleşik mekanlarda gerçekleştirildi.
4. Kitle Etkileşimi :Shakespeare'in zamanında izleyiciler bugün olduğundan çok daha sesli ve etkileşimliydi. Aktörler genellikle seyirciyle doğrudan etkileşime giriyordu ve sahnedekilerin (tiyatronun çukurunda duran seyircilerin) performans sırasında oyuncularla uğraşması veya onlarla etkileşime girmesi yaygındı. 20. yüzyılda izleyiciler giderek pasifleşti ve oyuncularla etkileşime girmekten kaçındı.
5. Kitle Bileşimi :Shakespeare'in oyunları, kraliyet ailesinden soylulara, halktan tüccarlara kadar geniş bir izleyici kitlesine sahnelendi. Bu durum, farklı izleyici kitlelerine hitap edebilmek için oyunların içeriğinde ve dilinde hassas bir denge kurulmasını gerektiriyordu. 20. yüzyılda tiyatrolar daha spesifik izleyicilere hitap etmeye başladı ve oyunlar, belirli demografik özelliklere ve ilgi alanlarına daha uygun hale geldi.
Genel olarak, Shakespeare'in günlük rutini, Elizabeth dönemi tiyatrosunun dinamik ve işbirlikçi doğasını yansıtırken, 20. yüzyıl oyun yazarları daha rafine ve yapılandırılmış bir tiyatro sistemi içinde faaliyet gösteriyordu.