Bir mağara adamının mızrak ucu yapmak için öncelikle uygun bir taş parçası bulması gerekir. Daha sonra başka bir taş kullanarak taşın kenarlarını istenilen şekle gelinceye kadar yontuyordu. Bu zaman alıcı bir süreç olabilirdi ama bitmiş mızrak ucu bir mızrağa takıldığında buna değdi.
Mızrak noktaları mızraklara çeşitli şekillerde takılabilir. Yaygın yöntemlerden biri ağaç özsuyundan yapılmış bir reçine kullanmaktı. Reçine ısıtılacak ve daha sonra mızrak ucuna ve mızrak sapına uygulanacaktı. Reçine daha sonra sertleşerek güçlü ve dayanıklı bir bağ oluşturur.
Mızrak uçlarını mızraklara takmanın bir başka yöntemi de sinir kullanmaktı. Sinüs, kasları kemiklere bağlayan sert, lifli bir malzemedir. Mağara adamları genellikle sinirleri kurutur ve daha sonra bunu mızrak ucunu mızrak sapına bağlamak için kullanırlardı. Sinüs çok güçlüdür ve çok fazla gerilime dayanabilir, bu da onu mızrak uçlarını takmak için ideal bir malzeme yapar.
Mızraklar mağara adamları için vazgeçilmez bir araçtı. Avlanma, savunma ve hatta bir iletişim biçimi olarak kullanıldılar. Taş mızrak uçlarının geliştirilmesi, mızrakları daha da etkili hale getirdi ve Taş Devri'nde insanoğlunun hayatta kalmasında hayati bir rol oynadı.