Shakespeare'in karakterleri genellikle derinlikleri için övülürken, "üç boyutlu" terimi özellikle gerçekçi tasvirleri için geçerlidir:
* Psikolojik derinlik: Motivasyonları karmaşıktır ve duyguların, arzuların ve geçmiş deneyimlerin bir kombinasyonu ile yönlendirilir. Örneğin, Hamlet'in kederi, öfkesi ve intikam arzusu iç içe geçerek kararsızlığına ve iç çatışmasına yol açar.
* Ahlaki belirsizlik: Her zaman kahramanlar veya kötü adamlar değil, hem iyi hem de kötü eylemler yapabiliyorlar. Örneğin Hamlet, hem düşünceli hem de şefkatli bir prens hem de intikamcı ve kararsız bir prens.
* Gerçekçi tasvir: Kişilikleri, motivasyonları ve davranışları inandırıcı ve ilişkilendirilebilir. Bir dizi insan duyguları yaşarlar ve koşulları göz önüne alındığında anlaşılabilir hatalar yaparlar.
Hamlet'in karakterleri özellikle üç boyutlu olmaları ile tanınır:
* Hamlet: Keder, intikam ve varoluşsal sorularla savaşan karmaşık ve çatışan bir kahramandır. Genellikle kararsızdır, aynı zamanda büyük tutku ve zeka yeteneğine sahiptir.
* Claudius: O sadece bir kötü adam değil, hırs ve şehvet tarafından yönlendirilen karmaşık bir karakter. Hem manipülatif hem de çekici, onu zorlayıcı bir antagonist yapıyor.
* Ophelia: Genellikle pasif olarak tasvir edilirken, keder, delilik ve toplumsal beklentilerle mücadele eden genç bir kadındır. Deliliğe inişi, ataerkil bir toplumdaki kadın kırılganlığının güçlü bir araştırmasıdır.
Sonuç olarak, Hamlet'dekiler gibi üç boyutlu karakterler oyunu bu kadar kalıcı ve çekici kılan şeydir. Onlar sadece arketipler değil, yüzyıllar sonra izleyicilerle yankılanmaya devam eden karmaşık, nüanslı bireylerdir.