1. Katarsis :Aristoteles'in katarsis teorisi, bir trajedi sırasında izleyicilerin acıma ve korku gibi duyguların serbest kaldığını öne sürüyor. Seyirci trajik olayların gelişeceğini tahmin ettiğinden, Oedipus'un kaçınılmaz düşüşünü bilmek bu duyguları artıracaktı.
2. Dramatik İroni :İzleyicinin karakterlerin farkında olmadığı bilgilerin farkında olduğu dramatik ironi kavramı, gerilim ve gerilim duygusu yaratacaktı. İzleyicinin Oedipus'un kaderi hakkındaki bilgisi, onların yolculuğuna ve eylemlerine daha fazla bağlanmalarını sağlayacaktır.
3. Karakter empatisi :Oedipus'un trajik kaderinin farkındalığı, karaktere karşı daha derin bir empatiyi teşvik edebilirdi. Seyirci, Oedipus'un çektiği acıya karşı karışık bir sempati ve onun gittiği yolu bilen bir korku hissine kapılmış olabilir.
4. Ahlaki tefekkür :Oyunun kader, kibir ve hakikat arayışı gibi temaları keşfetmesi antik Yunan izleyicilerinde yankı uyandırırdı. Sonucu bilerek ahlaki dersler üzerinde düşünebilir ve Oedipus'un eylemlerinin sonuçlarını düşünebilirlerdi.
5. Sanatsal beğeni :Sonunun bilinmesi, izleyicinin oyun yazarının ilgi çekici bir anlatı oluşturma ve dramatik gerilim oluşturma becerisini takdir etmesine olanak tanıdı. Olay örgüsündeki değişimlere şaşırmak yerine oyunun sanatına ve yapısına odaklanabilirlerdi.
Sonuç olarak, antik Yunan seyircisinin Oedipus Rex'in sonuna aşinalığı, duygusal tepkileri güçlendirerek, dramatik ironi yaratarak, empatiyi teşvik ederek, ahlaki düşünmeyi teşvik ederek ve oyun yazarının sanatının daha derin bir şekilde takdir edilmesine izin vererek oyun deneyimlerini zenginleştirebilirdi.