1. İroni ve Kontrast :Şiir, Ozymandias'ın görkemli iddialarını ("Benim adım Ozymandias, Kralların Kralı;...") onun ufalanmış heykelinin ve terk edilmiş çevresinin ıssız gerçekliğiyle yan yana getiriyor. Bu karşıtlık, onun sözde ebedi ihtişamının ironisini vurguluyor ve onun anlamsızlığını vurguluyor. Maddi mülkler yoluyla ölümsüzlüğe ulaşma çabalarından.
2. Heykelin Sembolizmi :Parçalanmış heykel ve çevresindeki çöl, güçlü semboller olarak hizmet ediyor. Heykelin kırık yüzü insani başarıların yanılabilirliğini ve geçiciliğini temsil ederken, çölün enginliği en kudretli yöneticilerin bile zaman ve doğa karşısında önemsizliğini vurguluyor.
3. Mirası Sorgulamak :Şiir mirasın doğasına ilişkin soruları gündeme getiriyor. Ozymandias, yaptıklarıyla veya etkisiyle anılmak yerine, kendisi de turistik bir cazibe merkezi haline getirilmiş heykelinin yalnızca bir parçasıyla kaldı. Bu, okuyucuyu gücün, fethin ve zafer arayışının gerçek değeri üzerinde düşünmeye davet ediyor.
4. Ölüm ve Zamanın Geçmesi :'Başka hiçbir şey kalmıyor:Çürümenin etrafında/ O devasa, sınırsız ve çıplak enkazın' dizeleri, zamanın amansız geçişini ve tüm insan çabasını bekleyen nihai çürümeyi vurguluyor. Ozymandias'ın kendisini büyük yapılar aracılığıyla ölümsüzleştirme girişimleri, sonuçta doğanın ve zamanın güçleri, insan varlığının geçiciliğini vurguluyor.
5. Okuyucunun Düşüncesi :Şiir, okuyucuları gücün doğası ve insanın tanınma ve kalıcı etki arzusu üzerine düşünmeye teşvik eder. Shelley, okuyucuları, anıtlar inşa etmenin ve sonsuz zaferi aramanın anlamlı bir arayış mı yoksa sonuçta hayal kırıklığına ve çürümeye mi yol açtığını düşünmeye davet ediyor.
Özünde okuyucu, Ozymandia'nın başarılarına bir şüphecilik ve ironi duygusuyla bakıyor ve sonsuzluk ile zamanın ve doğanın affetmeyen güçlerinin arka planında gücün ve insan hırslarının kırılganlığının farkına varıyor.