Bir gül ihtişamla kucakladı.
Yaprakları yumuşak, yumuşak bir renk tonuyla,
Zihinleri aşılayabilecek bir koku.
Çok ince, kırılgan gövdesi üzerine,
Asla başarısız olamayacak bir güzellik.
Çiçeklerin arasında o kadar parlak duruyordu ki,
Saf, parlak bir ışık feneri.
Her sabah güneş doğarken,
Gül onu gözleriyle selamlardı.
Güzellikleri ardı ardına ortaya çıkaran,
Yapraklarının üzerindeki çiy gibi.
Masmavi, sınırsız gökyüzünün altında,
Gül büyük bir sevinçle çiçek açardı.
Ama zaman hızlı ve günler uçup gidiyor.
Ve yaşayan her şey mutlaka ölmelidir.
Gül güzel de olsa kaçamadı
Yaşın dokunuşu ve acımasız talihsizlik.
Bir zamanlar çok canlı ve bereketli olan yaprakları,
Parşömen gibi oldu, kırılgan, sessiz.
Ancak geçerken lütuf kaldı,
Kazanılan güzelliğin bir kalıntısı.
Çünkü gül artık yok olsa da,
Onun anısı bende ve sende yaşıyor.
Sevgi ve özenle kazınmış mısralarda,
Onun özü kalıcıdır, her zaman oradadır.
Güle bir şiir, bir saygı duruşu,
Nasıl büyüdüğünü gösteren bir kanıt.
Tomurcuklanan çiçeklerden son dinlenmeye kadar,
Bu sözlerle hikayesi kutsanmış.