Şair, şairlerin salt hayalperest ya da hayatın tarafsız gözlemcileri olmaktan çok uzak olduğunu ileri sürer. Daha ziyade, insan deneyiminin karmaşıklıklarında ve somut ile soyut olanın, umutsuzluk ile umut arasındaki etkileşimde gezinen "gölge ile ışık arasında bir köprü" görevi görüyorlar. Şairler yalnızca hayatın kasvetliliğini tasvir etmezler; sözleriyle onu dönüştürür ve aşarlar.
Konuşmacı, şairlerin çoğunlukla kendi düşüncelerinin, duygularının ve sanatsal uğraşlarının ağırlığından dolayı sıkıntı çektiğini kabul eder. Zanaatlarına olan bağlılıkları, kişisel fedakarlıklara ve şüphe anlarına neden olabilir, ancak bu zorluklar, diğer insanlarla paylaştıkları derin bağlantılardan ayrılamaz.
Gloria ayrıca şairlerin toplumdaki çok yönlü rolünü vurguluyor. Onlar, insan varlığının karanlık köşelerini aydınlatan, gizli gerçekleri algılayan ve ileten "kahinler ve peygamberlerdir". Aynı zamanda soğuk bir dünyaya sıcaklık ve hassasiyet getiren "aşıklar ve hayalperestlerdir". Bireylere yaşamın hem sevinçlerini hem de acılarını kucaklamaları ve başkalarıyla bağlantılar kurmaları için ilham verebilirler.
Ayrıca konuşmacı, şairlerin geçici anları yakalama ve onları kalıcı sanata dönüştürme yeteneklerini övüyor. Şimdinin güzelliğini, sevgisini, neşesini ölümsüzleştiriyorlar, sözleriyle zamanın tarihine kazıdılar. Şairler, sayısız bireyin ve gelecek nesillerin hayatlarını zenginleştirerek insan deneyimine ebedi bir tanıklık sağlar.
Sonuçta Gloria'nın şiiri, şairlerin insan bilincinin temel koruyucuları olarak önemini savunur. Bireylere hayal kurmaları ve günlük varoluş yüzeyinin ötesinde anlam aramaları için ilham verirler. Şairler, sanatı aracılığıyla zaman ve mekânın sınırlarını aşarak anlayışı, şefkati ve ortak insanlık duygusunu beslerler.