Şiir, ayı Çin'in altın çenesine benzetiyor. Şair, güzel bir akşam aya nasıl hayran kaldığını anlatıyor ve ayın Çin'in altın çenesine benzediğini, ancak çok daha güzel olduğunu söylüyor. Şair daha sonra ayın güzelliğini anlatarak bunun Allah'ın sanatının mükemmel bir örneği olduğunu söylüyor.
Şiir, şairin ayın güzelliğini ve kendisine Allah'ın yaratışının güzelliğini hatırlattığını düşünmesiyle sona erer. Ayın karanlıktan çıkabilen güzellikler için umudun sembolü olduğunu söylüyor ve tıpkı ay gibi hayatımızın karanlığında da umut bulabileceğimizi söylüyor.