1. Mecazi Dil: Şair, umudu narin nesnelere veya geçici şeylere benzetmek için metaforlar ve benzetmeler kullanıyor, onun kırılgan ve savunmasız doğasını vurguluyor. Örneğin:
- "...parang kristal na nabasag sa isang iglap" (bir anda parçalanan bir kristal gibi)
- "...parang usok na naglaho sa hangin" (dumanın havada kaybolması gibi)
2. Tekrarlama: Şiir defalarca umudun yararsızlığını ve geçiciliğini vurguluyor. "Naunsyaming pag-asa" (hayal kırıklığına uğramış umut) ve "lahat ay nawala" (her şey gitti) gibi ifadeler şiir boyunca tekrarlanarak hayal kırıklığı ve kayıp duygusunu pekiştiriyor.
3. Görüntüler: Şiirde ıssız ve umutsuz bir atmosfer yaratmak için canlı imgeler kullanılmıştır. Konuşmacının parçalanmış hayallerini ve parçalanmış umutlarını yansıtan çorak bir manzara, solmakta olan çiçekler ve kuru, çatlak bir toprak resmi çiziyor.
4. Retorik Sorular: Konuşmacı, umudun peşinden koşmanın yararsızlığını ve belirsizliğini vurgulayan bir dizi retorik soru sorar. Örneğin:
- "Saan hahantong, mga pangarap'ı mı kullanıyor?" (Hayallerimiz bizi nereye götürecek?)
- "Pa bang umasa diyebilir misin?" (Umut etmenin bir anlamı var mı?)
5. Yapı: Şiir, her biri konuşmacının hayal kırıklığı ve umutsuzluğunun bir parçasını ifade eden kısa kıtalardan oluşuyor. Kısa kıtalar konuşmacının umutlarının parçalanmış ve parçalanmış durumunu simgeliyor, hayal kırıklığı duygusunu yoğunlaştırıyor.
6. Ton: Şiirin genel tonu melankoli, teslimiyet ve karamsarlıktır. Umutsuzluk duygusu her satıra nüfuz ederek, hayatın zorlukları ve başarısızlıkları karşısında konuşmacının derin hayal kırıklığını ve hayal kırıklığını aktarıyor.
Bu edebi teknikleri ustaca kullanan şiir, hayal kırıklığına uğramış umut temasını etkili bir şekilde yakalıyor ve okuyucunun zihninde derin bir hayal kırıklığı ve umutsuzluk duygusu uyandırıyor.