>Metalden bir mağarada, bir zamanlar bir tavşan başıboş dolaşmıştı,
Metal bıçakların oynadığı bir bıçak fabrikası,
Dişlilerle ve dişlilerle ve korkunç bir sesle,
Tavşan içeri atladı ve etrafına baktı.
Çiğnediler, parçaladılar, ezdiler ve öğüttüler,
Kulakları, kuyruğu ve bıyıkları bulundu
O soğuk metal uçurum boyunca parçalar halinde,
Zavallı tavşan bu karmaşanın derinliklerinde kaybolmuştu.
Ama sonra enkazdan küçük bir mucize ortaya çıktı.
Tavşanın kalbi hala boynunun içinden atıyor,
Hırpalanmış bedenine bir yaşam kıvılcımı yapışmıştı.
Fırtınanın ortasında umudun sembolü.
Onu götürdüler, o kudretli makineler,
Gecesini geçireceği hastane odasına,
Bandajlar onu sardı ve hemşireler onunla ilgilendi.
Orada yatarken gücü yavaş yavaş iyileşiyor.
Günler haftalara dönüştü, tavşan güçlendi,
Tüyleri geri geldi ve kendi şarkısını söyledi.
Bıçaklardan ve endüstriyel çekişmelerden sağ kurtulan biri,
Yaşamın gücünün bir kanıtı.
Şiirden alınan ders:
Durum ne kadar zor görünürse görünsün asla umudunuzu kaybetmeyin. Ezici zorluklara rağmen her zaman hayatta kalma ve yenilenme şansı vardır.