Şiir boyunca geçen zaman kelimelerinin tekrarı, zamanın akıp gitmesinin amansız ve kaçınılmaz doğasını vurgulamaktadır. Bu tekrar aynı zamanda bir aciliyet ve endişe duygusu da yaratır, çünkü konuşmacı kayıp giden bir şeye tutunmaya çalışıyormuş gibi görünür.
Alliterasyon
"Saatin tik takları, geçen zaman" ve "Mevsimler gelip geçer" gibi dizelerde aliterasyonun kullanılması şiirin ritim ve müzikalite duygusunu güçlendirir. Bu aliterasyon aynı zamanda tekrarlanan kelimelerin sesleri şiir boyunca yankılandığından birlik ve tutarlılık duygusunun yaratılmasına da yardımcı olur.
Metafor
Şiir, zamanın geçişini akan bir nehre ("Zaman bir nehirdir, durmadan akar") ve günlerimizi çalan bir hırsıza ("Zaman bir hırsızdır, günlerimizi çalar") karşılaştırır. Bu metaforlar zamanın geçişine dair canlı ve somut bir imaj yaratmaya yardımcı olur ve aynı zamanda zamanın kontrolümüz dışında olduğunu ve asla durdurulamayacağını veya tersine çevrilemeyeceğini öne sürer.
Kişileştirme
Şiir, zamanı "bize gülen" ve "hiç esir almayan" bir karakter olarak kişileştirir. Bu kişileştirme, zamana bir faillik ve güç duygusu verir ve aynı zamanda zamanın acılarımıza ve mücadelelerimize karşı kayıtsız olduğunu da öne sürer.
Sembolizm
Şiir, zamanın geçişini temsil etmek için saatin tik takları, değişen mevsimler ve nehir gibi bir dizi sembol kullanır. Bu semboller, zengin ve çok katmanlı bir zaman anlayışının oluşmasına yardımcı olurken, zamanın karmaşık ve çok yönlü bir olgu olduğunu da öne sürüyor.