Amy Lowell, "Yağmurun Şarkısı" adlı şiirinde yağmurun çağrıştırıcı ve dinamik doğasını bir dizi canlı görüntü ve duyusal açıklamalar aracılığıyla yakalıyor. Şiir, yağmurun dönüştürücü gücüne, hem yenilenme hem de yıkım getirme yeteneğine bir övgüdür.
Lowell'in dil kullanımı zengin ve çağrıştırıcıdır; okuyucu için çoklu duyusal bir deneyim yaratmak amacıyla canlı renkler ve seslerden oluşan bir palet kullanır. Yağmuru "sallanan ve dans eden" ve "gülüp ağlayan" bir "gümüş perde" olarak tanımlayarak yağmuru kişileştiriyor. Yağmur hem yumuşak hem şiddetli, hem besleyen hem de yok edebilen bir güç olarak tasvir edildiğinden şiir hareket ve enerji doludur.
Şiirin güçlü yönlerinden biri, Lowell'in yağmur damlalarının yapraklar üzerindeki "pat, pat" sesinden sağanak yağmurun "kükremesine" kadar farklı yağmur seslerini yakalama yeteneğidir. Yağmurun sesini taklit eden ritmik ve müzikal bir kalite yaratarak yansıma sesini büyük bir etkiyle kullanıyor.
Şiir aynı zamanda yağmurun duygusal etkisini de araştırıyor, nasıl hem neşe hem de üzüntü getirebileceğini, nasıl "ruhu temizleyebildiğini" ve "dünyanın tozunu temizleyebildiğini" anlatıyor. Lowell'in imgeleri, yağmurun getirebileceği yenilenme ve yeniden doğuş duygusunu aktarmada özellikle etkilidir, şöyle yazıyor:"Yağmur yağar ve dünya temizlenir, / Ve ağaçlar ve çiçekler yeniden doğar."
Ancak şiirin eleştirileri de yok değil. Bazıları, Lowell'in dilinin fazla gösterişli olduğunu ve imgelerinin aşırı kullanıldığını, bunun da incelik ve nüanslardan yoksun bir şiir ortaya çıkardığını savundu. Diğerleri ise yağmurun kişileştirilmesinin fazla duygusal ve özgünlükten yoksun olduğunu düşünüyor.
Bu eleştirilere rağmen "Yağmurun Şarkısı", Lowell'in şiirleri arasında ünlü bir eser olmaya devam ediyor. Çağrıştırıcı dili, canlı görüntüleri ve yağmurun duygusal gücünün keşfi, onu doğanın güzelliğine ve dönüştürücü gücüne unutulmaz ve dokunaklı bir övgü haline getiriyor.