Konuşmacı, okyanusun enginliğindeki küçüklük hissini vurgulayarak başlıyor. İnsanlar, bu su diyarlarında yaşayan kudretli balinalara kıyasla sadece bir "toz" olarak tasvir ediliyor. Şiir daha sonra canlı mercan resiflerini, yosun ormanlarını ve "parıldayan planktonu" anlatan deniz görüntülerinden oluşan bir duvar halısı örüyor. Bu ayrıntılar, yüzeyin altındaki zengin biyolojik çeşitliliğin canlı bir resmini yaratıyor.
Şiir ilerledikçe balinalar, denizin kadim bilgeliğini temsil eden görkemli ve gizemli yaratıklar olarak ortaya çıkıyor. Okyanusta yankılanan unutulmaz melodiler aracılığıyla iletişim kurabilen "şarkı balinaları" olarak tasvir ediliyorlar. Bu şarkılar, insanın kavrayışının ötesinde, derinliklerin fısıldadığı sırlara benziyor.
Şiir aynı zamanda balinaların kilit tür olarak önemli bir rol oynadığı deniz ekosisteminin hassas dengesini de vurguluyor. Onların yokluğu, tüm besin zincirini etkileyecek ve okyanusun uyumunu bozacak bir zincirleme reaksiyon başlatacaktır. Bu, tüm canlı organizmaların birbirine bağlılığını vurguluyor ve bu hassas türlerin korunmasının öneminin altını çiziyor.
Şiir boyunca, konuşmacının ses tonu saygı ve merak dolu olup, doğanın ihtişamıyla karşı karşıya kalan kişinin yaşadığı derin hayranlık duygusunu yakalar. Bu şekilde, "Şarkı Balinası" dünyamızdaki okyanusların yüzeyinin altında yatan derin güzelliğin ve ekolojik önemin dokunaklı bir hatırlatıcısı olarak hizmet ediyor.