Şair, ilk dörtlükte palmiye ağacını "ağaçların kralı" olarak tanımlayarak, onun manzaradaki görkemli varlığını ve hakimiyetini vurguluyor. Yapraklarını "yeşil ve sarı alevlerin hayranlarına" ve gövdesini "büyük bir fildişi sütununa" benzeterek canlı görüntüler kullanıyor. Ağacın büyüklüğünü ve güzelliğini kabul eden şairin ses tonu hayranlık ve hayranlık dolu.
Şair palmiye ağacıyla olan kişisel bağlantısı üzerine düşünürken ikinci kıta daha içe dönük bir hal alıyor. Çocukken ağaca nasıl tırmandığını, ağacın "en üst yaprağına" ulaştığını ve kendisini "bir fatih gibi" hissettiğini hatırlıyor. Bu anılar nostalji duygusunu ve daha basit, daha kaygısız bir zamana duyulan özlemi çağrıştırıyor.
Son dörtlükte şair, artık palmiye ağacına tırmanamayacağını ancak yine de onun varlığında teselli ve ilham bulduğunu kabul ederek şimdiki ana geri döner. Ağacın "sarı meyvesinin" nasıl "yıldızlar gibi" düştüğünü anlatıyor ve onun "tüylü tepesini" bir "sarı ateş çeşmesi" ile karşılaştırıyor. Bu dörtlükteki imgeler bir kez daha canlı ve dinamik olup, palmiye ağacının özünü ve onun şair için kalıcı önemini yakalamaktadır.
Genel olarak "Sarı Palmiye" doğanın güzelliğinin ve şairin doğal dünyayla kişisel bağlantısının bir kutlamasıdır. Canlı görüntüleri ve düşünceli yansımalarıyla Williams, tek bir palmiye ağacının basit ama derin güzelliğine duyulan merak ve takdir duygusunu aktarıyor.