Bölüm 1:
- Keats, Homeros'a olan büyük hayranlığını ifade ederek ve onun "şairlerin şefi" statüsünü kabul ederek şiiri açar.
- Homer'dan "kör yaşlı adam" olarak bahsediyor ve bu da Homer'ın geleneksel olarak kör olarak tasvir edilmesine gönderme yapıyor.
- Homer'ı sadık bir mürit veya takipçi gibi takip eden "Şarkı"yı kişileştiriyor.
- Keats, Virgil, Tasso, Dante ve Milton gibi efsanevi şairlerin bile edebi etkilerini Homeros'tan aldıklarını öne sürüyor.
Stanza 2:
- Şair, Homer'ı, Homeros'un iddia edilen doğum yeri olan Yunanistan'ın Sakız Adası'na atıfta bulunarak, "güneşli Sakız Adası'nın uçurum tarafında" mırıldanan okyanusun kıyısında kıyıya yakın bir yerde oturduğunu hayal eder.
- Keats, Homer'ın şiirsel ilham için mükemmel bir arka plan sağlayan "muhteşem suların sonsuza kadar aktığını duyduğunu" hayal ediyor.
Stanza 3:
- Keats, Homeros'un şiirsel sesinin memleketinden denizler üzerinden uzak kıtalara yansıdığını ve sayısız medeniyet ve bölgede farklı insanların kalplerine dokunduğunu hayal ediyor.
Stanza 4:
- Keats, Homeros'un eserlerinde sergilenen insani mücadelelere ilişkin derin anlayışa övgüde bulunarak şiiri bitiriyor.
- Destan şairinin ölmüş olmasına rağmen ölümsüz kaldığını çünkü şiirlerinin tüm nesiller boyunca insanlığı etkilemeye devam ettiğini belirtiyor.
Şiir boyunca Keats, Homeros'un kalıcı mirasını, şiirsel dehasını ve evrensel insan deneyimlerine dokunma kapasitesini vurgulamak için canlı imgeler, kişileştirme ve metaforlar kullanıyor. "Homer'a", Keats'in eski edebiyat devlerine olan derin takdirini ifade ediyor ve onların sanatlarının dönüştürücü gücünü kutluyor.