1. Tonalite :Schoenberg, yüzyıllardır Batı müziğinin temelini oluşturan majör ve minör dizilere dayalı geleneksel ton sistemini reddetti. Ton merkezi kavramını terk eden, daha uyumsuz ve yapılandırılmamış bir sese sahip müzikle sonuçlanan bir kompozisyon tekniği olan atonaliteyi benimsedi.
2. Uyum :Schoenberg'in müziği sıklıkla karmaşık ve alışılmadık armonik yapılar kullanıyordu. İşlevsel tonalitenin geleneksel armonik uygulamalarına meydan okuyarak yeni akor ilerlemeleri, uyumsuz aralıklar ve genişletilmiş ton kaynaklarıyla deneyler yaptı.
3. Melodi :Schoenberg'in melodik yazımı, klasik müziğin geleneksel lirik ve simetrik melodilerinden sapıyordu. Ayrık aralıkları, sık sıçramaları ve geniş bir perde aralığını birleştiren düzensiz ve açısal melodik çizgiler kullandı.
4. Ritim :Schoenberg'in ritmik dili de yenilikçiydi. Klasik müziğin düzenli ve öngörülebilir ritmik kalıplarından uzaklaşarak düzensiz ritimleri, senkopları ve karmaşık ritmik yapıları ortaya çıkardı.
5. Form :Schoenberg geleneksel sonat-allegro formu, rondo ve varyasyon yapılarına meydan okuyarak alışılmadık müzik formları denedi. Çoğunlukla parçalı, asimetrik ve öngörülemeyen yeni resmi tasarımlar yarattı.
6. Tını :Schoenberg tını ve enstrümantal renk kullanımına büyük önem verdi. Sık sık alışılmadık enstrüman kombinasyonları kullandı, genişletilmiş teknikleri araştırdı ve yeni sesler ve dokularla deneyler yaptı.
Schoenberg'in müziği devrim niteliğindeydi ve geleneksel klasik formlara alışkın çağdaş dinleyicilere meydan okuyordu. Onun yenilikleri, 20. yüzyıl müziğinde modernizmin ve atonalitenin gelişmesine zemin hazırladı.