Ayet 1:
"Siz bankalar ve sutyenler bonnie Doon,
Nasıl taze ve güzel çiçek açabilirsin?
Nasıl şarkı söyleyebilirsiniz, küçük kuşlar,
Ve artık umursamaktan yoruldum!"
Şair, Doon Nehri'nin kıyılarına ve yamaçlarına (braşlarına) sesleniyor ve kendi üzüntüsüne rağmen bunların devam eden güzelliğine hayret ediyor. Doğal unsurları kişileştiriyor ve kendisi kaygı ve endişelerle boğuşurken bunların nasıl gelişebileceğini sorguluyor.
Ayet 2:
"Kalbimi kıracaksın, seni ötleğen kuş,
Ahlaksızca şarkı söylüyorsun;
Giden sevinçleri bana hatırlatıyorsun,
Bir daha dönmemek üzere yola çıktı."
Bir kuşun kaygısız şarkısını duyan şairin kalbi kırılır. Ona geçmişte kaybolan ve bir daha geri gelmeyecek sevinçleri, mutlu anları hatırlatır.
Ayet 3:
"Sonra Bonnie Doon'a uğradım,
Gül ve asma ipini görmek için;
Ve ilk kuş aşkını şarkıyla söyledi,
Ve ben de benimkini yaptım."
Şair, Doon Nehri kıyısında yürürken yaşadığı geçmiş deneyimleri anlatıyor. İç içe geçmiş gülleri ve hanımelileri görmekten hoşlanırdı ve her kuş, tıpkı kendisininki gibi aşkını şarkıyla söylerdi.
Ayet 4:
"Işıklı yüreğimle bir gül diktim,
Dikenli ağacında Fu' tatlı;
Ve sahte luver'ım gülümü sapladı,
Ama ah, dikeni bana bıraktı."
Dikenli bir çalılıktan tatlı bir gül topladığını sevinçli bir yürekle sevgiyle anıyor. Ancak vefasız sevgilisi gülünü çalar ve ona yalnızca acı ve gönül yarasının dikeni kalır.
Koro:
"Ey bankalar ve sutyenler bonnie Doon,
Nasıl taze ve güzel çiçek açabilirsin?
Nasıl şarkı söyleyebilirsiniz, küçük kuşlar,
Ve artık umursamaktan yoruldum!"
Şair, doğanın güzelliğinin ve neşesinin kendi acısıyla nasıl bir tezat oluşturduğunu vurgulayarak açılış sorusuna geri dönüyor.
Genel olarak, "Ye Banks ve Braes Bonnie Doon"un sözleri, kişisel aşk ve kayıp duygularını İskoç kırsalının imgeleri ve atmosferiyle harmanlayarak, mutluluğun geçici doğası ve doğanın zıt dirençliliği üzerine dokunaklı bir yansıma yaratıyor.