Sensizliğin kol gezdiği yerde,
Bir peygamber ciddi bir ses tonuyla duruyor,
Sessizliğin ortasında yalnız nefes alıyor.
"Bu kemikler yeniden yaşayabilir mi?" ağlıyor,
Fısıldayan ve iç çeken rüzgara.
Vadi onun yakarışıyla yankılanıyor,
Umut ve şüphe uyum içinde boğuşurken.
Her köşeden kemikler yaklaşıyor,
Eklemler hizalanır ve et ortaya çıkar,
Sinirler örülür ve deri sarılır,
Peygamberin gördüğü bir dönüşüm.
Hayat cansız çerçeveden akıp gidiyor,
Nefes kadim alevi canlandırırken,
Güçlü ve uzun bir ordu yükseliyor,
Peygamberin emriyle çağrıya kulak verirler.
Kuru kemiklerden yaşayan ruhlara,
Peygamberimizin övdüğü bir mucize,
Bir zamanlar lezzetten yoksun bir vadi,
Şimdi hayatla dolu, gerçekten kutsanmış.
Vizyon kaybolur, peygamber uyanır,
Huşuyla kutsal düşüncelerinin farkına varır.
Kuru kemikler, derin bir metafor,
Kutsal topraklarda umudun yeniden canlandırılması.
Yani, hayatımızda her şey kaybolmuş gibi göründüğünde,
Bırakın iman, atılmış olanı canlandırsın,
Umutsuzluğun derinliklerinden ayağa kalkabiliriz,
Umut göklerinin altında yenilenmiş ve güçlü.